Het hoge woord is eruit. Na dit seizoen verlaat ik na dertien jaar Den Bosch, de allermooiste club van Nederland. Ik ga een nieuw avontuur aan bij Royal Antwerp Hockey Club.
De keuze om te vertrekken bij Den Bosch was ontzettend moeilijk. Het is niet in woorden te omschrijven hoeveel deze club in de afgelopen dertien jaar voor me heeft betekend. Het is mijn tweede thuis geworden en ik vond en vind het raar te beseffen dat ik straks minder vaak op de club rondloop. De beslissing om te vertrekken was dan ook niet binnen een dag gemaakt.
Tijdens de winterstop probeerde ik na te denken over mijn toekomst. Ik had een aanbod van Royal Antwerp, maar om eerlijk te zijn wist ik niet wat ik moest doen. Aan de ene kant wilde ik graag minder vaak op het veld staan, maar aan de andere kant vond ik het idee om Den Bosch te verlaten erg moeilijk. De uiteindelijke beslissing viel bij de start van de tweede seizoenshelft.
We waren nog geen paar dagen onderweg of ik kreeg overal pijntjes. En dat terwijl ik tijdens de winterstop flink had gesport. Ik had ook vrij weinig zin in het hockey. Het waren genoeg signalen om mezelf af te vragen of ik zo nog wel verder wilde. Het spelen bij Den Bosch is absolute topsport, je bent vijf dagen per week met hockey bezig. Ik merkte dat ik dat niet meer trek. De keuze was gemaakt.
Ik kon natuurlijk een andere Hoofdklasse-club zoeken, maar dat wilde ik niet. Ik zou in Nederland nooit een andere kleur aantrekken dan geel en zwart. Ik verkrijg het niet het niet over mijn hart. Bij Royal Antwerp vond ik alles wat ik wilde: een hockeyavontuur in het buitenland, een iets lagere trainingsfrequentie en toch spelen om de prijzen. Ideaal!
Ik had direct een goed gevoel bij Royal Antwerp, een gezellige familieclub. Ik kwam er al eens vier jaar geleden over de vloer. Ik gaf een clinic en de voorzitter vroeg me toen al om bij hen te komen spelen als ik zou stoppen bij Den Bosch. Ook na de clinic bleven ze contact houden. Toen ik dertig werd, kreeg ik een shirt van Royal Antwerp met rugnummer dertig. En op de dag dat ik mijn afscheid bij Oranje aankondigde, hing de voorzitter ’s avonds aan de lijn: of ik een keer een kop koffie wilde drinken.
Naast de reden dat de club me aanspreekt, ga ik bij Royal Antwerp ook samenwerken met een maatje van me: Sofie Gierts. Ze is oud-international van België en coacht de ploeg. Ik ken haar al lang en vind het onwijs tof om met haar dit avontuur aan te gaan. Onder haar leiding hoop ik mijn ervaring en kennis over te kunnen dragen aan mijn nieuwe teamgenoten.
Maar voor het zover is, wacht me nog eerst een prachtige uitdaging. Nu ik alle beslissingen heb genomen, heb ik een ontzettende rust. Ik heb nergens meer last van en voel me weer als een achttienjarige op het veld. Ik wil er nog een keer alles uithalen. Nog een keer alles geven om het bij Den Bosch mooi af te sluiten.
Ook al rijd ik straks niet meer wekelijks langs de Oosterplas: voor Den Bosch spelen, was een droom die uitkwam. Het mooiste dat er is.
